Ach, miało być zupełnie inaczej, oj zupełnie! Nie mam tu na myśli wyglądu wisiorka, o którym zaraz Ci nieco opowiem, ale sam wpis. Na Twoją i moją zgubę wpisałam w wyszukiwarkę hasło: kingfisher (zimorodek w języku angielskim). Wtedy mym oczom ukazała się przeogromna rodzina zimorodków! Człowiek żył w niewiedzy przez ponad 30 lat, wyobrażając sobie tego ptaszka, jako turkusowo – oranżową kulkę o dużym dziobku, a tu odcienie lazurowe, różowe, żółte, zielone i jakie sobie tylko zamarzysz! Zatem możesz się już spodziewać, że zaprezentuję Ci kilku przedstawicieli tej familii. Nie martw się, mimo to nie zabraknie fotografii z procesu twórczego.
WISIOREK Z ZIMORODKIEM
Na początek kilka słów, skąd pomysł na zilustrowanie właśnie tego ptaszka? Wraz z Nowym Rokiem rozpoczęła się kolejna edycja Konkursu Kalendarz Royal Stone, w tym roku tematyka jest roślinno – zwierzęca, więc nie mogłam sobie odmówić udziału. Przecież natura jest główną inspiracją w moich pracach! W pierwszym odruchu pomyślałam o stworzeniu zimorodka w klasycznej dla mnie wersji: połączenie ceramicznego krążka z sylwetką ptaka. Do tej pory wykonałam w tej stylistyce sowy i sikorkę, a także bardziej „przyziemne” zwierzaki, które odnajdziesz w albumie: MENAŻERIA. Pojawiło się też trochę wodolubnych zwierzów: PODWODNE STWORZENIA.
Jednakże po ostatnim roku mam niedosyt wyzwań jubilerskich, a także nieodpartą chęć, aby Cię trochę zaskoczyć. 😉 Znakiem tego jest mały format dzisiejszego bohatera, a także zastosowanie nowej techniki i… No właśnie, coś tam się jeszcze ukryło w tym naszyjniku. Na zachętę kolaż z początków pracy, a na resztę musisz chwilkę poczekać. Nie mogę się oprzeć i muszę pokazać Ci choćby kilka okazów tych cudnych ptaszków.
RODZINA ZIMORODKÓW
Ornitolog ze mnie żaden, odróżniam wróble (choć pewnie mylę je z mazurkami), sikorki, raniuszki i gang gołębi. Zorientuję się, jeśli przed oczami przeleci mi sroka albo synogarlica, wiem jak wygląda kowalik i sowa płomykówka. Oczywiście znam też zimorodka zwyczajnego i jakoś nie przyszło mi do głowy, że może mieć tylu wspaniałych kuzynów. Zimorodek orientalny i lazurowy, białoczelny i srokaty, z Madagaskaru, Australii i wszelkich zakątków świata. Wszystkie te ptaszki łączy podobny profil, czyli główka stosunkowo duża do reszty ciała, plus długi, mocny dziobek. Przyznam, że wyobrażałam sobie tego ptaszka, jako malutkiego, a tu proszę 13 cm, 16 cm, a niektóre gatunki nawet 46 cm!
Jeszcze tylko wspomnę o nazwie, uznawano że pochodzi od miejsca zakładania gniazd w ziemnych norkach na skalnych zboczach. Obecnie sądzi się, że nazwa jest połączeniem słów: zima i rodzić, rzekomo narodziny zimorodków miały następować jeszcze zimą. Piszę o tej nazwie, bo jej polska wersji nijak ma się do angielskiej: kingfisher – królewski rybak / król wśród rybaków. Przynajmniej wiadomo, jaki przysmak zimorodki lubią najbardziej. Ach i dość często nazwy własne konkretnych gatunków są zupełnie odmienne, przykładowo Kukabura chichotliwa. Teraz już czas na feerię barw!
WŚRÓD FAL I PROMIENI SŁOŃCA
Piękne te zimorodki, prawda? Teraz spokojnie możemy wrócić do wisiorka, który wykonałam z pięciu warstw srebra. Co prawda, gdybym policzyła jeszcze warstwy na samym ptaszku, to pewnie wyszłoby około ośmiu. Idea przyszła do mnie późnym wieczorem, gdy już przytuliłam głowę do poduszki. Postanowiłam połączyć coś charakterystycznego dla mnie – przestrzenny ptaszek, z pewnym novum, jakim jest emalia jubilerska.
Napatrzyłam się na tą technikę na wystawie w czeskim Brnie, jeśli masz ochotę to zerknij na wpis: SZTUKA EMALIERSKA, a tak naprawdę myślami krążę wokół niej od ponad półtora roku. Wreszcie zmobilizowałam się zeszłą jesienią i zabrałam za naukę! A muszę Ci powiedzieć, że nie jest to łatwa sztuka, emalie bywają kapryśne, kolory nie zawsze wychodzą takie same, nieraz się ze sobą „gryzą”. Ciepłe odcienie nie przepadają za srebrem, na koniec wszystko trzeba żmudnie szlifować i polerować a w duchu liczyć, że nic nie pęknie. Za to efekty kolorystyczne potrafią być bajeczne!
PROCES TWÓRCZY
Etapy tworzenia zebrałam w kilku, ułożonych chronologicznie punktach. Nie będę w tym wpisie dokładnie opisywać procesów związanych z emaliowaniem, gdyż jest to bardzo szeroki temat. Niemniej jednak czuję w kosteczkach, że i taki post pojawi się tutaj, gdy będę mogła pochwalić się pokaźniejszą liczbą biżuterii z emalią.
- Plan działania! bez niego ani rusz 😉 musiałam wysilić mózgowie, aby ułożyć sobie kroki pracy w odpowiedniej kolejności, inaczej realizacja mogłaby się skończyć fiaskiem.
- Z blachy wycięłam elementy do ptaszka, wymłotkowałam i zlutowałam. Prawda, że mały z niego gość? Następnie przylutowałam go do krążka z otworkami. One będą bardzo istotne w późniejszych działaniach.
- Ze srebra 925 przerzuciłam się na czyste srebro (próby 999) odpowiednie pod emalię. Wycięłam z niego ażur z rybką i falami, przylutowałam do kawałka trochę większej blachy i wycięłam kształt po linii koła. Przymierzyłam do krążka z zimorodkiem i wyznaczyłam otwory, a potem wywierciłam.
- Z kolejnej blaszki wycięłam otwór o kształcie koła, nałożyłam blachę z ptaszkiem i znów odrysowałam otwory, wywierciłam dziurki oraz przylutowałam poprzednie dwie warstwy do tej trzeciej, ufff.
- Tradycyjnie wszystko wymagało przeszlifowania.
EMALIOWANIE:
- Pierwszy dzień emaliowania poświęciłam na… zrobienie próbek kolorów i walkę z podkładem na srebro, bo jeden za żółty, a drugi za mętny.
- Drugi dzień siedziałam i nawijałam, wyginałam i wpasowywałam cieniuśkie srebrne druciki, które miały utworzyć dodatkowy rysunek między barwami emalii. Taką technikę z francuskiego zwiemy emalią cloisonné lub z gruzińskiego minankari, a w ojczystym języku jest to emalia przygródkowa/komórkowa.
- Trzeciego dnia wreszcie wzięłam się za kolory! Zapomniałam wspomnieć, że emalię wypala się w piecu nagrzanym do temperatury około 750-780° C, warstwa po warstwie.
- Na początek poszła transparentna baza (do pieca), potem ułożyłam srebrne druciki (do pieca), pierwsza cienka warstwa kolorów (do pieca) i kolejne powłoki kolorów. Emalię nakładałam na mokro, więc za każdym razem musiałam wysuszyć pracę i dopiero później wypalić.
- Wszystkie te kroki powtarzałam podwójnie i naprzemiennie, gdyż rewers wisiora nie pozostał pusty 😉 W powstałym zagłębieniu wykonałam wzór z samych drucików, przedstawiający wzburzone fale.
- Kolory nałożone, w takim razie czas na mozolne szlifowanie i polerowanie.
- Na sam koniec zostało mi… nitowanie! To właśnie po to potrzebowałam dziurek we wszystkich warstwach srebra. Dzięki tej metodzie łączenia, mogłam jednocześnie zastosować motywy przestrzenne z kolorową emalią.
Nie zapomnij przewinąć zdjęć w prawo (strzałka znajduje się na zdjęciu)!!!
ZIMORODEK W PEŁNEJ KRASIE – DOSTĘPNY TUTAJ
Ściskam gorąco
Marta 🙂
P.S. Zdjęcia zimorodków pochodzą z Wikipedii i darmowej biblioteki zdjęć 🙂
Dodaj komentarz