Ostatni wpis w całości poświęciłam mojej BIJIN, natomiast w tym skumuluję dwie prace. Właśnie nastąpiła ponad półgodzinna przerwa w moim pisaniu, a dokładnie w tym momencie puściłam wiązankę w kierunku Fidzia, gdyż przełączył mi język klawiatury, zachciało mu się zapolować na sikorkę za oknem. No, a wiadomo najlepiej na sikoreczki poluje się z pozycji laptopa i klawiatury.
Wróćmy jednak do pierwszego pobocznego wątku, czyli owej przerwy. Czasem opuszcza mnie skupienie, zaczynam rozglądać się w koło, przerzucać podstrony bez zastanowienia. Zwaliłabym ten fakt na listonosza, który przerwał mój strumień świadomości przynosząc książkę o polskiej biżuterii ludowej (jupiii!!!). Dobrym wytłumaczeniem byłby także kot, one potrafią skutecznie odwrócić uwagę, szczególnie gdy trzeba usunąć je z pewnych miejsc bez uszkadzania wszystkiego w koło. Jednakże to nie to… po prostu nadeszła pora na kawę, która prawie nigdy nie służy mi za pobudzenie, a raczej jako spawacz myśli 🙂 Godzina około południowa, to jest jej czas ☕ ☕ ☕ a że przy okazji przygrzewania mleka pozmywam naczynia… no proza życia.
JAPOŃSKA OPOWIEŚĆ SKĄPANA W KWIATACH
Czasem lepiej napisać mniej niż więcej, to taka mądra zasada, do której nie umiem się stosować. Udało mi się już ograniczyć miejsce zajmowane przez zdjęcia (uwielbiam kolaże), jednakże moje rozważania zawsze rozpływają się w wielkiej ilości słów. Mogę tylko liczyć na Twoją wyrozumiałość
Naszyjnik, o którym teraz chcę Ci wspomnieć chodził za mną już ponad dwa lata! Wówczas trafił do pracowni ręcznie rzeźbiony wachlarz wykonany z muszli, takie cuda tylko w Skarbach Natury. Już wtedy wiedziałam, jak chciałabym go oprawić, nie miałam jednak pojęcia jak ugryźć kwestię mocowania? Kiedy dowiedziałam się o tegorocznej japońskiej inspiracji w konkursie Royala, wszystko wydało się proste i klarowne. Projekt zyskał jeszcze trochę koloru w postaci tkaniny, rzecz jasna przywiezionej wprost z Kyoto.
NIE BÓJ SIĘ ZMIAN
Jeśli przyjrzysz się szkicowi zauważysz pewne odstępstwo między projektem, a efektem końcowym. Pierwotnie jedynym dodatkowym elementem miała być muszla, tymczasem wkradła się także barwna tkanina. Zrezygnowałam z wykonania srebrnych kwiatuszków na rzecz gałązek przedstawionych na materiale. Miałam z nim pewną zagwozdkę, czy wybrać tkaninę czerwoną, czy granatową ostatecznie padło na tą drugą. Również ze względu na sznury lapis lazuli, które akurat wpadły w me ręce. Jednak przed ostatecznym umieszczeniem krążka zrobiłam dwa zdjęcia, byś mogła sobie porównać obie wersje. I jak, którą wolisz?
PRACA NIE ZAWSZE IDZIE GŁADKO
Chociaż japońska opowieść nie sprawiła mi problemów technicznych, to jednak niezbyt dobrze mi się przy niej pracowało. Tak, to czasem bywa, może to nie był mój najlepszy tydzień. Szczególnie dało mi w kość supełkowanie! Każdy z drobnych koralików lapis lazuli jest rozdzielony podwójnym supełkiem, to moje pierwsze podejście do tej techniki, więc trochę mi się zeszło. Przyznam, że bardzo pomocny był tutorial, który stworzyła ekipa Royal Stone na swoim BLOGU.
W czym przydatne jest supełkowanie? Dzięki niemu kamyki nie ocierają się o siebie, zatem na dłużej zachowają swój blask. Dodatkowo w przypadku rozerwania sznura zgubisz co najwyżej kilka sztuk kamyków, a nie wszystkie, bo one nadal zostaną na sznurze. Została jeszcze jedna bardzo ważna cecha. Tak nanizany sznur jest elastyczny i giętki, ładnie układa się na dekolcie i nie blokuje się „na zakrętach”. Takiego efektu nie da się uzyskać stosując np. żyłkę czy linkę jubilerską, które szczególnie przy dłuższych pracach zaczynają się usztywniać.
CZAS NA SESJĘ
Na szczęście nie związaną z tokiem studiów 🙂 Przy robieniu zdjęć pokusiłam się o drobne kombinacje z tłem oraz stylizowaną sesję na „modelce”. Skoro mam już tyle pamiątek z Japonii to niech się do czegoś przysłużą, szczególnie kimona i haori (krótkie kimono niegdyś noszone tylko przez mężczyzn). Poniżej mała metryka naszyjnika:
Materiały: srebro, lapis lazuli, muszla, tkanina z kimona
Techniki: tradycyjne jubilerstwo, supełkowanie
Waga srebra: ok 35.0 g
Czas wykonania: ok 22 h
CYKADA WŚRÓD KWIATÓW WIŚNI
Taki tytuł nadałam mojej kolejnej pracy o tematyce japońskiej. Tym razem zrodził się we mnie pomysł na ozdobę do włosów, ale nie tylko długich (jak się ma część krótkich, to trzeba sobie jakoś radzić) i tak powstała kwiecista opaska – diadem. W zasadzie sama nie wiem jak ją nazywać, może lepiej wianek? Wśród wielu kwiatów ukryłam małą cykadę o ażurowych skrzydełkach i przestrzenny wachlarz, z którego jestem naprawdę dumna.
Jakbyś nie wiedziała, to cykada jest takim dość sporym robalem, który wydaje z siebie bardzo charakterystyczny dźwięk, taki jakby mechaniczny. Często można ją usłyszeć w japońskich anime. Kiedy pierwszy raz usłyszałam cykanie całej chmary tych stworzeń pomyślałam o jakiejś maszynie, a nie o żywym organizmie. Niemal przy każdym drzewie, a szczególnie w większych ich skupiskach słychać ciągłe rzężenie… z lekka przerażające. Na szczęście cykad nie ciągnie do ludzi (moja jest mniejsza od oryginalnych żywych osobników), tylko siedzą sobie spokojnie w poszyciu drzew. W zasadzie nie dziwię się, że w japońskich parkach bywa tak pusto, hałas jest jak w fabryce 😀
NA GŁOWIE KWIETNY MA WIANEK […] A PRZED NIĄ BIEŻY BARANEK…
Własnie te słowa zawsze kołaczą po mej głowie, gdy słyszę słowo wianek, widać zespół Kult mocno wbił się w me trzewia w czasach liceum. Wróćmy jednak do kwiatków, szkoda że te prawdziwe jeszcze nie zakwitły, chętnie zrobiłabym im wspólne zdjęcie 🙂 Mój wianek ma fakturowane pięciopłatkowce, wszystkie z czułkami (nie pamiętam jak to się biologicznie nazywało…pręciki?). Uplotłam je na podwójnej bazie, którą za pomocą wstążki można zawiązać z tyłu głowy. Jakby nie było srebrny wianek ma swoją słuszną wagę i bez wstążki mógłby się zsunąć.
Wróćmy jeszcze do cykady, ona ma ukształtowany tułów i oczki też ma! Nie chciałam robić płaskiego owada, od razu założyłam, że musi mieć charakterystyczne wypukłe pręgi i wyłupiaste oczy. Ażury skrzydeł również wzorowałam na zdjęciach prawdziwych cykad, przy okazji dokopałam się do biżuteryjnych realizacji z końca XIX w., widać nie tylko mnie zainteresował ten robak.
PLECENIE WIANKA
Nigdy nie posiadłam tej zdolności, z dzieciństwa pamiętam tylko marne próby uplatania wianków z mleczy. Zawsze zazdrościłam i podziwiałam osoby, które z kilku gałązek potrafiły ułożyć kwietną aureolkę. Z moją było o tyle łatwo, że kwiatki w trakcie pracy nie zwiędły, co prawda musiałam się trochę pomęczyć przy lutowaniu i nawymyślać konstrukcji ułatwiających łączenie. Wiadomo, im więcej elementów, tym większe wyzwanie i trudniejsze lutowanie. Na szczęście nic nie uległo spaleniu, a co najważniejsze opaska jest wygodna i ładnie się układa, przynajmniej na mojej głowie 😛
Jest pewne novum w tej biżuterii, do wykończenia diademu nie zastosowałam oksydy! Powstrzymałam się, choć ledwo, ledwo… kusiło mnie, aby przyciemnić wnętrza kwiatów, jednak postanowiłam, ze całość będzie sauté.
ZMORA FOTOGRAFOWANIA
Oj! ale się naklęłam przy fotografowaniu owego ustrojstwa! Z żadnej strony nie wyglądał dobrze, jak było widać wachlarz, to uciekała mi cykada. Wszystko jakieś takie spłaszczone wychodziło i zawsze coś w tle się działo nie po mojej myśli. Jednak najlepiej wiankowi na głowie, nawet takiej plastikowej. Wreszcie zdjęłam z szafy manekin, który szczyci się krótką fryzurką, na której diadem pokazał trochę swojego uroku. Chyba najlepiej prezentowałby się w ślubnej stylizacji, ja dziś zagwarantuję Ci euro – japońską 🙂
Materiały: srebro 925, wstążka
Technika: tradycyjne jubilerstwo
Waga srebra: 45.0 g
Czas wykonania: ok 23 h
Prawda, że zacna ta moja modelka? Jasna cera, nieplączące się włosy, zero marudzenia tylko robić zdjęcia!
Przyznam, że bardzo mnie ciekawi, co sądzisz o takim wianku?
Dodaj komentarz